Za symboliczną datę upamiętniającą Rzeź Wołyńską przyjęto dzień 11 lipca. Tego dnia, nazwanego „krwawą niedzielą”, ukraińscy nacjonaliści (a właściwie naziści) z OUN-B przeprowadzili największą podczas wszystkich strasznych wołyńskich wydarzeń roku 1943 masakrę polskiej ludności.
Jednym z największych powszechnie występujących wśród Polaków zakłamań dotyczących Rzezi Wołynia i Galicji jest przypisywana jej spontaniczność. Niby ukraińscy sąsiedzi, poczuwszy „zew krwi” i przekonawszy się o swojej bezkarności („teraz można zabijać Lachiw”) poczęli „rezaty” swoich polskich sąsiadów.
Właśnie obchodzona 11 lipca rocznica apogeum mordów na Polakach w kilkudziesięciu miejscach Wołynia o tej samej porze bezsprzecznie dowodzi, że mamy do czynienia z centralnie zaplanowaną i zorganizowaną operacją.
Oczywiście część, duża część ofiar Rzezi Wołynia została zamordowana przez znających się od lat sąsiadów, a nawet powinowatych (przez mieszane polsko-ukraińskie rodziny).
Jednak nie jest znany przypadek mordowania przez ukraińskich chłopów swoich polskich sąsiadów bez udziału, nadzoru, obecności uzbrojonych członków bojówek OUN-UPA.
Stwierdza to autorytatywnie jeden z najlepszych znawców tematyki Rzezi Wołyńskiej dr hab. Grzegorz Motyka w zbiorze artykułów pt. „Cień Kłyma Sawura”.
Technikę zorganizowania ludobójstwa sąsiadów opisał przeżywszy je niemal cudem i dzięki męczeńskiej ofierze swego teścia Ukraińca późniejszy historyk pułkownik Władysław Filar:
„O północy w noc poprzedzającą napady w ukraińskich wsiach odbyły się zebrania mieszkańców. Zwołali je przybyli z lasu uzbrojeni ubowcy, którzy kazali mężczyznom stawić się w wyznaczonym miejscu z bronią, siekierami, kosami, z czym kto miał. Tłumaczyli, że jest to próbna mobilizacja przed atakiem na stację kolejową Iwonicze, obsadzoną przez Niemców i na pobliskie posterunki graniczne z Generalnym Gubernatorstwem.
Kiedy już wszyscy się zebrali, oświadczono im, że w celu wywalczenia wolnej Ukrainy trzeba zlikwidować Polaków. Uchwalili w tej sprawie rezolucję i poprowadzili wszystkich na polskie wsie.
W ten sposób podstępem zmuszono ich do zbrodni – mordów i gwałtów na swoich polskich sąsiadach.
Jestem pewien, że wielu z miejscowych Ukraińców uczestniczyło w napadach pod groźbą śmierci z rąk ubowców (SB OUN – W.). Oczywiście, że byli wśród nich także Ukraińcy – nacjonaliści powiązani z OUN, niektórzy mieli osobiste porachunki z Polakami, lub chcieli się wzbogacić.”
(W.Filar „Wołyń 1939-1944. Historia. Pamięć. Pojednanie” s.122)
Zeznanie członka OUN i UPA Mykoły Niedbały :
„W sotni Marcyniuka ps. Zabreżnyj. Dowódca rozkał mnie z grupą 15 osób dokonać napadu na polskich mieszkańców wsi Elizabietpol [Елизаветпол].
W nocy połączywszy się z grupą cywili ok.100 osób napadliśmy na wieś. Podczas zabijania mało używano broni palnej, większość mordowała bez strzelania, kolbami, nożami i siekierami"
("Polacy i Ukraińcy między dwoma systemami totalitarnymi 1942-45 t.4 cz.I, s.603)
Свидетельство "героя" Миколы Недбалы
В конце авгеста 1943 года или в первых дняхсентября этого года в сотни Марценюка по псевдониму Забарежный в гнойненском лесу уповцы собрались на совет, на котором Марценюк приказал мне вместе с группой в 15 человек, совершить нападение на жителей польской национальности в селе Елизаветпол. На следующий день я приготовил всю группу, в состав которой вошли я - Недбало Микола сын Михаила, Панасюк Микола (псевдоним Травенко), два с псевдонимами Мурава и Дубенко. Ночью, соединившись с группой гражданских читсленностью около 100 человек, мы напали на село Елизаветпол. Убили тогда 5-6 польских семей, около 30-35 человек - мужчин, женщин, детей, тела которых сразу после убийства закапывали в земле на дворах. Во время нападения я был вооружён винтовкой, другие уповцы также имели винтовки. Некоторые учавствующие в нападении гражданские были также вооружены винтовками, а другие ножами, топорами и лопатами. во время убийств мало использовали огнестрельного оружия, в болльшинстве случаев без стрельбы, ножами и топорами." (PA SBU, F. 13, spr. 1020, k. 153-159).
Świadectwo mojego współpracownika, bez którego ten cykl nie powstałby :
„Wiem z przekazu rodzinnego, że brat mojej babki dostał rozkaz zamordowania jej, bo „wyszła za Lacha” - oboje dziadkowie uratowali się, bo ostrzegł ich ojciec babki (jednocześnie ojciec niedoszłego zabójcy) - mój pradziadek”
Up-date przypomniany 21:00
W 1945 w Galicji wschodniej przebrany za banderowców polski oddział partyzancki wszedł do polsko-ukraińskiej wsi i rozwalił wszystkich ujawnionych ukraińskich mężczyzn w wieku 16-60 lat.
Potem okazało się, że zabito 12 Ukraińców i 6 Polaków.
Dlaczego?
Bo widząc ukraińskie tryzuby na mundurach zbliżających się partyzantów, ukraińscy sąsiedzi "przebrali" swoich Polaków za Ukraińców i tak ich im przedstawili (oba języki miejscowi znali podobnie). A tego dnia zabijano właśnie Ukraińców (w odwecie za wcześniejszy mord na Polakach, na pewno okrutniejszy i nie ograniczający się do mężczyzn - wierzmy zawsze, że Polacy są szlachetniejsi, bo tak lepiej żyć!).
= Po 2 latach zabijania i odwetu między sąsiadami panowała piękna SOLIDARNOŚĆ - dziś my was uratujemy przed waszymi leśnymi, jutro wy nas!
W dopełnieniu mojej ubiegłorocznej notki "Rytualna podwójna kompromitacja polskiego sejmu", przez niektórych czytelników opacznie potraktowanej jako „relatywizacja i usprawiedliwianie banderowskich zbrodni” LUDOBÓJSTWA (co wyraźnie podkreśliłem) oraz niedomkniętego jeszcze cyklu "Największa tajemnica Rzezi Wołyńskiej” chciałbym stanowczo podkreślić:
1. należy stanowczo oddzielić od narodu ukraińskiego ideologię i taktykę działania części ukraińskich fanatyków, którzy w dramatycznych latach II wojny światowej dość nieoczekiwanie (w wyniku zadziwiającego zbiegu okoliczności, a może nie tylko?) zdołali wywrzeć straszliwy wpływ na swoich rodaków;
2. a doszło do tego głównie dzięki siłom zewnątrz-ukraińskich:
I - Na rok przed wybuchem wojny poniosła głównie z polskiej przewiny (choć nie tylko!) ostateczną klęskę polityka polsko-ukraińskiej normalizacji, której kres ogłosił oficjalnie w grudniu 1938 Wasyl Mudry, prezes UNDO, głównej politycznej siły Ukraińców, która mi to w obliczu zbliżającej się wojny, wydała 24 sierpnia 1939 deklarację wzywającą społeczeństwo ukraińskie do zachowania spokoju i przestrzegającą przed udziałem w jakiejkolwiek akcji dywersyjnej przeciw Polsce, określając ją jako działalność obcych agentur.
II - Po agresji sowieckiej 17 września 1939 i IV rozbiorze Polski NKVD ZSRR aresztował i zesłał do GULAGu niemal całe kierownictwo polityczne wszystkich ukraińskich organizacji społecznych…
III - … za wyjątkiem faszystowskich radykałów z UON, którzy przezornie zbiegli pod niemiecką okupację. Ci młodzi, tradycyjnie radykalni działacze po zajęciu przez hitlerowców całej Ukrainy w 1941 r. zdołali, w obliczu pustki wywołanej sowieckimi czystkami (i zabójstwem na Zachodzie poprzedniego szefa UON Konowalca - dokananym przez Sudopłatowa, notabene od 1941 r. szefa Grupy Specjalnej, która przekształciła się w 4. Wydział NKWD - zajmujący się m.in. sowiecką partyzantką) objąć „rząd dusz” zdezorientowanego narodu ukraińskiego.Tych Ukraińcom, którzy przeciwstawiali się ich władzy i wpływom, bezlitośnie mordowali, co nawet wywołało (spóźnioną) reakcję Niemców (wsadzili Banderę i bliskich towarzyszy pod straż).
IV - Pośrednią za tę możliwość winę zaniechania ponoszą władze II RP – niemal całe kierownictwo UON-banderowców było sądzone w polskich sądach lat 30-tych za morderstwa polskich urzędników (w tym dwóch ministrów – Hołówko i Pieracki) i ukraińskich działaczy dążących do porozumienia z Polską. Wszyscy bandyci co do jednego wyszli na wolność żywi i cali (z naruszoną psychiką nienawiści do Polaków) we wrześniu 1939 z naczelną myślą – „mordować Lachiw”, którą niebawem zaczęli realizować.
Wszystkich Ukraińców, którzy nie aprobowali tego hasła, prowodnyki* UON usuwali fizycznie czyli mordowali.
3. świadectwem oderwania się kierownictwa UON-b od ukraińskiego narodu jest ogrom zbrodni popełnionych przez nich na swoich rodakach, głównie przez Służbę Bezpieczeństwa – formację budzącą postrach i wśród najodważniejszych żołnierzy UPA. Przeprowadziła ona kilka „czystek” szeregów UPA, bardzo przypominających stalinowskie operacje GPU/NKVD. Dochodziło nawet do walk zbrojnych między oddziałami partyzanckimi UPA i SB, np. pod wsią Marianowka (powiat Sarny), gdzie po zaciętym boju wszyscy eSBeki zostali powieszeni przez UPowców.
Profesor Wiktor Poliszczuk stwierdził, że około 36 000 Ukraińców, w przeważającej mierze ukraińskiej ludności cywilnej, straciło życie z rąk nacjonalistów ukraińskich (UON-B i SB UPA)
„Niedostrzeganie ukraińskich ofiar OUN-UPA, czyni niemożliwym zrozumienie faszystowskiej istoty integralnego nacjonalizmu ukraińskiego, będącego odmianą faszyzmu-nazizmu.. Formacje ukraińskich struktur nacjonalistycznych, w szczególności OUN-SB-UPA. a także pułki policyjne dywizji SS-Galizien, dopuściły się zbrodni ludobójstwa na Polakach i Ukraińcach.”
„Zdecydowana ilość ofiar po stronie ukraińskiej ludności cywilnej odnosi się do mordów masowych, dokonywanych przez OUN-UPA, co wynika z uzyskanych w ostatnich latach dokumentów z archiwów ukraińskich, a także z publikacji Ukraińców, bezpośrednich świadków wydarzeń. Danyło Szumuk, wykładowca w szkole UPA na Wołyniu, opisuje fakt likwidacji przez "Służbę Bezpeky" OUN - SB, 16 rodzin ukraińskich we wsi Zamłycze w ciągu jednej nocy, włącznie ze starymi i dziećmi. (Danyło Szumuk: "Za schidnym obrijem", Paryż, 1974, ss. 104-107)
Ten sam autor pisze o masowym bestialskim mordowaniu przez SB niewygodnych dla niej ludzi, to znaczy Ukraińców, pisze on o stosowaniu tortur wobec podejrzanych o sprzyjanie radzieckiej partyzantce, Mykole, który uciekł z sowieckiego wiezienia w Żytomierzu, już w 1944 roku, podwiesili nad ogniem w czasie przesłuchiwania i do kolan nogi mu spalili.
Protestancki pastor ukraiński, Wołyniak, Mychajło Podworniak, pisze, że banderowcy niszczyli naród nie gorzej od okupantów. We dnie siedzieli gdzieś w lesie, a w nocy przychodzili do wioski czynie swoją czarny robotę (...) SB - tych dwóch liter nasi ludzie bali się nie mniej, jak NKWD czy gestapo (...) Doszło do tego, ze nasi ludzie cieszyli się, gdy gdzieś podczas akcji Niemcy rozbijali powstańców” („Ukraińskie ofiary UON i UPA" Wiktor Poliszczuk)
W czerwcu 1942 kierownictwo UON-b wydało specjalną ulotkę, w której wzywali Ukraińów "nie poddawać się na sowiecko-polską dywersję" tzn. nie okazywać akiejkolwiek pomocy partyzantom. Pod koniec roku powtórzono wezwanie, argumentując: «Wrogo odnosimy się do partyzantów, dlatego likwidujemy ich. Nasz czas jeszcze nie przyszedł. Musi on zastać nas zjednoczonych pod flagą ОУН. Nasz cel to nie wojna partyzancka, а nacjonalna wyzwoleńcza rewolucja ukraińskich mas…»
Nie ukrywam, że jest problem z kultem Bandery i UPA na Ukrainie zachodniej. Trzeba rozmawiać, wyjaśniać – idee może brzmiały pięknie, wykonanie niestety było straszne. Jak w zapowiedzi Stepana Bandery - «НАША ВЛАДА БУДЕ СТРАШНОЮ…» [= NASZA WŁADA BUDE STRASZNOJ dla naszych wrogów”]
Romuald Niedziełko opracował „Kresową Księgę Sprawiedliwych 1939-1945. O Ukraińcach ratujących Polaków poddanych eksterminacji przez OUN UPA”. Elektroniczna wersja jest dostępna na portalu IPN.
Na zakończenie ośmielę się przytoczyć słowa Jana Pawła II wypowiedziane w Lwowie 26.6.2001:
"Niech dzięki oczyszczeniu pamięci historycznej wszyscy będą stawiać wyżej to, co jednoczy, niż to , co dzieli, ażeby razem budować przyszłość opartą na wzajemnym szacunku, braterskiej współpracy i autentycznej solidarności".
Komentarze