Po wczorajszym niezwykle szczęśliwym dniu: instytucje dwóch państw potraktowały mnie jeśli nie jak ministra, to wiceministra prawie, nasza Temida wykazała się logiką i sprawiedliwością, a drogówka wyrozumiałością większą niż ministra Siwca (obecnie EUROdeputowanego), przyszedł dzień gorszy, dzięki władającej światem równowagi jin-yang zapewne. Spóźniłem się gdzie nie chciałem, inne sprawy jak po grudzie.Najgorsze doniosła przy otwieraniu poczty wirtualna:
Zmarła profesor Barbara Skarga.
Noszę się od pewnego czasu z rozpoczęciem salonowego cyklu „Spieszmy pisać laurki żyjącym, aby nie pisać epitafiów”. Jedną z pierwszych takich laurek chciałem poświęcić Pani Profesor. Już nie zrobię tego.
Znałem panią profesor tylko z jej książek, w dodatku od niedawna – zapytany o swój autorytet Władysław Bartoszewski wymienił właśnie Ją.
Nie wiem jaką koleją losu w mojej biblioteczce znalazła się Jej książka wspomnieniowa „Po wyzwoleniu 1944-56”, w dodatku nie przeczytana do tamtej pory.
Znalazłem w niej wszystko co mnie interesujące i co mi drogie: Wilno, AK, tematykę sowieckich obozów, radziecką codzienność „na wolności” (np. w ciągu 2 lat kołchozowego życia 2 razy widziała cukier, za każdym razem zawdzięczając to protekcji), obiektywną ocenę Rosjan ( i Kazachów).
„Mało kto przypuszczał (byli tacy np., Mackiewiczowie Stanisław i Józef – ode mnie), że wyzwoliciele przynoszą nam nową straszną niewolę”.
O nich:
„Biedni, mieli nad nami władzę, a bali się nawet myśleć. Byli ofiarami systemu potwornej machiny, która miażdżyła fizycznie i duchowo, łamała charaktery, wypaczała duchowo, prała mózgi – jednym słowem sowietyzowała ludzi”.
W jej wspomnieniach natrafiłem na opis jednego z NKWDzistów, który okazał się człowiekiem i narażając się na odpowiedzialność, pozwolił jej spać, wbrew konkretnym rozkazom (chodziło o złamanie metodą tzw. bezsenności). Ktoś z blogerów u Toyaha czy KLeskiego autoratywnie stwierdził, że żaden z sowieckich oprawców nie wykazał się ludzkim odruchem. Pewnie nie jeden, ale skąd można o tym wiedzieć. Taką „czarną owcę” likwidowano pośpiesznie i bez śladów, aby nie było legendy dla innych.
Ze wszystkich jej słów przebijał się wielki humanizm, niepowszednia mądrość i dobroć.
Skarga aktywnie uczestniczyła w życiu kulturalnym i naukowym. Była redaktorem naczelnym pisma "Etyka". Stale publikowała eseje w "Znaku". Należała do wąskiego grona filozofów, którzy nie ulegają modom. Zawsze interesowała ją rzecz najbanalniejsza w świecie - człowiek, który żyje, myśli, cierpi. Jako filozof chciała wiedzieć, kim on jest.
Jest autorką książek, takich jak m.in.: "Narodziny pozytywizmu polskiego 1831-1864" (1964); "Kłopoty intelektu. Między Comte'em a Bergsonem" (1975); "Czas i trwanie. Studia nad Bergsonem" (1982); "Po wyzwoleniu 1944-1956" (1985); "Przeszłość i interpretacje" (1987); "Granice historyczności" (1989) "Tożsamość i różnica. Eseje metafizyczne" (1997); "Ślad i obecność" (2002); "Kwintet metafizyczny" (2005); "Człowiek to nie jest piękne zwierzę" (2007).
- Prof. Barbara Skarga była osobą o dużej szlachetności, potrafiła z dużym dystansem i uczciwością oceniać ludzi i zdarzenia. Umiała zachować dystans również wobec własnej, doznanej krzywdy – mówi prof. nadzw. dr. hab. Andrzej M. Kaniowski z Katedry Etyki Uniwersytetu Łódzkiego, określając prof. Skargę „wzorem ludzkiej godności”.
Tę wiadomość przeczytałem niestety tutaj.
A teraz wiadomość o tragedii górników. Jakże bardziej przytłaczająca.
