Równo 65 lat temu 31 sierpnia 1944 o godz.1-ej miało się zacząć największe natarcie Powstania Warszawskiego, którego celem nie były zdobycze militarne, a uratowanie bohaterskich obrońców oraz ludności cywilnej Starego Miasta przed niechybną śmiercią od niemieckich zwyrodnialców gen.Reinefahrta.
Oglądam film:
Zaczyna się jak u Wajdy: „człowiek, sztandar, ogień, dymu chmury...”
Widać ostrzeliwujących się leżących obrońców na których nacierają w podobnych jak oni hełmach SS-mani. Strzały, wybuchy, fontanny pyłu, gruzu, i cegieł…
Od kolejnego wybuchu zawala się sciana grzebiąc obronców i nacierających. Z obłoku pyłu wyłania się poteżna postać odrażającego niczym Marek Szczurza Śmierć SS-mana obficie strzelającego z pistoletu maszynowego. Z kierunku tych serii pojawia się identycznie ubrana w kamuflażową kurtkę i nocnikowaty hełm zgrabna postać blondynka o niebieskich oczach. Odróżnia go od dryblasa jedynie biało-czerwona opaska na lewym ramieniu. Podnosi nim do góry taki sam pistolet maszynowy MP-40 Schmeisser i krótką serią dwóch-trzech strzałów powola go do ziemie. Pozostali Niemcy widząc los poprzedników wycofują się. Do blondynka podbiegają podobni mu 20-stokilku letni chłopcy w takich samych mundurach, on nakazuje im gestem odkopywać /odgruzywywać zasypanych. Zresztą widać, że rozumieją się bez słów. Po chwili wyciągają ruszające się ciała kolegów, cucą ich. Przy okazji odkopują jednego żywego z obcych. Kilku pytająco spogląda na blondyna, który widać - jest tu dowódcą. On z surową miną, jakby nie chcąc podchodzi do leżącego, którego wzrok wyraża zwierzęcy strach. Wyjmuje z kieszeni opatrunek i przykłada go do krwawiącej obficie głowy rudego Niemca. Tym samym poważnym wzrokiem nakazuje wynieść go na tyły. Z odrazą, ale ostrożnie unoszą go chłopięce ręce i oddalają się wszyscy. Dowódca z dwoma srebrnymi gwiazdkami na pagonach mówi pierwsze wyraźne słowa w filmie:
„Dzisiaj wieczorem odchodzimy. Przebijamy się do Śródmieścia”
Głos lektora albo napisy:
Warszawa Stare Miasto. Koniec sierpnia 1944. Elitarne oddziały harcerskie zgrupowania płk Radosława Mazurkiewicza w tym 2.kompania „Rudy” batalionu „Zośka” od 3 tygodni nieprzerwanych, niebywale zaciętych walk bronią dosłownie każdego metra kompleksu szpitalno-kościelnego Jan Boży – zmagania o poszczególne pomieszczenia trwają po kilka dni !
Niemcy używają przeciw nim wszelkiego rodzaju broni od bombowców nurkowych, po czołgi, działa szturmowe, ciężkie moździerze, rakiety zapalające, zdalnie sterowane miny „Goliath” po zakazane konwencjami międzynarodowymi gazy bojowe „Typhoon”.
Następnie scena zbiórki oddziału na podwórzu potężnego gmachu.
Przed szeregiem młodych postaci w staromiejskich (czyli SS-mańskich) panterkach przemawia dowódca pułku major Jan:
-„Jestem dumny, chłopcy, dumny, że przyszło mi dowodzić takim oddziałem. Dumni są moi dowódcy, że taki oddział wchodził w skład ich grup. Moi zwierzchnicy oceniają was jako najlepszą kompanię nie tylko w Warszawie, ale i w całej Armii Krajowej i Wojsku Polskim…”
-„Przed Wami teraz najcięższe zadanie, jakie można postawić żołnierzowi, ale jestem pewien, że dokonacie niemożliwego:
Będziecie szpicą naszego przebicia do Śródmieścia.
Za wami pójdą inni i uratują skazane na zagładę waleczne oddziały Starego Miasta i jego ludność.”
Dalszy ciąg najbardziej niesamowitej doby polskiego oddziału w historii wojen w opracowaniu muzycznym grupy Lao Che, a jeśli ktoś czegoś nie wychwycił z textu (każde słowo tam ma swoją powstańczą proweniencję), to proszę pytać.
Epickiej formy dalszych losów kompanii "Rudy" nie zdążyłem napisać przez Radka i jego "nauki historii", ale jeśli będzie zapotrzebowanie wyrażane wciskaniem odpowiednich klawiszy, to "się zrobi". kpd
